Diagnostyka

Szczegółowa diagnostyka stanowi podstawę udanego leczenia stomatologicznego. Odpowiednie rozpoznanie choroby jamy ustnej pozwala na zaplanowanie skutecznych działań, dzięki czemu zwalczenie przykrych dolegliwości jest dużo szybsze. W ramach diagnostyki stomatologicznej wykorzystujemy nowoczesne urządzenia i metody, wśród których wyróżniamy tomografię zębów (CBCT), zdjęcia panoramiczne zębów oraz “cefalo” (zdjęcie cefalometryczne). Badania diagnostyczne są przeprowadzane na miejscu, bez konieczności opuszczania kliniki.

Tomografia zębów

Tomografia CBCT 3D to jedna z najnowszych i najnowocześniejszych form tomografii komputerowej. Wykorzystanie tej metody umożliwia zobrazowanie żuchwy, szczęki, twarzoczaszki, stawów skroniowo-żuchwowych i zatok. Tomograf obejmuje szeroki obszar, co umożliwia opracowanie kompleksowego planu leczenia z uwzględnieniem wszystkich struktur głowy i układu stomatognatycznego.

Tę metodę określa się także mianem “tomografii wiązki stożkowej”, ponieważ stosowane promieniowanie ma postać wiązki stożkowej, a nie szczelinowej (jak w tradycyjnej TK). Nowoczesna metoda charakteryzuje się niską dawką promieniowania rentgenowskiego, co w razie potrzeby umożliwia powtórzenie zdjęcia podczas tej samej wizyty. Samo badanie trwa około kilkunastu sekund, a obraz uzyskujemy praktycznie bezpośrednio po nim.

Zdjęcie po badaniu tomograficznym jest przetwarzane do formy cyfrowej, dzięki czemu mamy możliwość szybkiego dokonania analizy poszczególnych struktur. Obraz jest łatwy w archiwizacji — można stworzyć dowolną ilość kopii i przechowywać je na dysku twardym lub nośniku przenośnym.

 

Tomografię CBCT 3D stosujemy jako wsparcie następujących działów stomatologii:

  • stomatologia zachowawcza — ocena stopnia zaawansowania zmian próchniczych,
  • endodoncja — określenie poprawności wykonanego zabiegu leczenia kanałowego (m.in. stopień wypełnienia kanałów),
  • chirurgia stomatologiczna — na uzyskanym zdjęciu widać nerwy i zatoki szczękowe — ich uwzględnienie w planie leczenia jest niezbędne, by zmniejszyć ryzyko wystąpienia powikłań pozabiegowych,
  • implantologia — określenie szerokości i wysokości wyrostka zębodołowego,
  • periodontologia — sprawdzenie stopnia rozwoju choroby przyzębia (paradontozy),
  • ortodoncja — jako pomoc przy planowaniu leczenia wady zgryzu,
  • protetyka — CBCT umożliwia stworzenie lepszego, bardziej dopasowanego rozwiązania protetycznego.

Zdjęcie panoramiczne zębów

Zdjęcie panoramiczne zębów, potocznie nazywane panoramą lub pantomogramem, umożliwia analizę uzębienia oraz tkanek otaczających zęby (tkanek przyzębia i kości). Ponadto, powiększony obraz struktur anatomicznych pozwala na zlokalizowanie zębów zatrzymanych. Do tego rodzaju badania wykorzystujemy urządzenie nazywane pantomografem.

Pantomogram znajduje zastosowanie między innymi w następujących działach stomatologii:

  • stomatologia zachowawcza — pozwala wykryć próchnicę w miejscach trudnych do dostrzeżenia gołym okiem (np. pod wypełnieniami, w miejscu styku dwóch zębów),
  • chirurgia — przed ekstrakcją zębów (w tym zatrzymanych), w przypadku urazu mechanicznego wymagającego operacji,
  • periodontologia — pozwala na określenie postępu zaniku kości (objaw paradontozy),
  • endodoncja — jako sprawdzenie poprawności wykonanego zabiegu,
  • ortodoncja — pantomogram pozwala na dokładne określenie wady zgryzu i zaplanowanie efektywnego leczenia.

Cefalo

Cefalogram, czyli zdjęcie cefalometryczne, obrazuje twarzoczaszkę w projekcji bocznej. Ten rodzaj badania obrazowego jest jednym z najczęściej przeprowadzanych w ramach diagnostyki stomatologicznej. Cefalogram umożliwia wykrycie chorób i urazów w obrębie twarzoczaszki.

Zdjęcie cefalometryczne stosujemy w:

  • ortodoncji — w ramach diagnostyki wad zgryzu, planowaniu leczenia oraz kontrolowaniu jego efektów,
  • rehabilitacji stawów skroniowo-żuchwowych — cefalogram pozwala na ocenę efektów leczenia,
  • protetyce stomatologicznej.

Badania wykorzystujące promieniowanie rentgenowskie są bezbolesne i bezpieczne — niskie dawki stosowane w diagnostyce są praktycznie obojętne dla organizmu pacjenta.